Vanmiddag ben ik bij Jordy. We hebben afgesproken om samen een maaltijd te maken voor het gezin. Jordy hangt in zijn stoel. Hij heeft een intensieve schooldag gehad en is niet gemotiveerd om tot actie te komen.
Ik herinner Jordy aan de vorige keer. Toen had hij ook geen zin en zijn we toch aan de slag gegaan. Ik pak de Brain Blocks erbij en vraag Jordy of hij mij kan laten zien hoe het toen was in zijn brein.
Jordy pakt eerst drie rode blokjes en verwoordt: ‘van te voren geen zin’ (foto 1). Daarna pakt hij twee groene en een geel blokje en zegt: ‘daarna was ik blij (groen) en opgelucht (geel)’ (foto 2). De kleuren geven duidelijk al aan hoe hij zich voelde. zowel voor Jordy als voor mij. Nog duidelijker wordt het als hij er woorden aan geeft.
Als ik uitspreek dat het nu waarschijnlijk ook allemaal rood is knikt Jordy bevestigend.
‘We gaan toch maar aan de slag met koken’, zeg ik. Jordy staat op en gaat zonder verder te mopperen de spullen pakken om te gaan koken.
Na afloop staat er een heerlijke pan pastasaus klaar. Jordy legt nog even snel op mijn verzoek wat blokjes neer: twee groene en een rode (foto 3) . ‘Als ik niet in mijn vinger had gesneden, dan was het rode blokje geel geweest!’ zegt hij nog.
Fijn, deze beelden in kleur. Ze maken visueel wat gedacht, gevoeld, gevonden wordt. Ze blijven langer hangen dan woorden en nodigen makkelijker uit tot een – in dit geval – motiverend gesprek.
Geef een reactie